09-05-00, Molenaartjes

Ging ik 's ochtends vroeg de koningsblauwen flessen. Zodra ze me hoorden kwamen de Molenaartjes in het andere verblijfje naar het schot gerend. Ze wiaten dat ze dan hun ochtendpap kregen. Een van de katertjes kwam niet, hij lag in een vreemde houding in een mandje. Foute boel. Geen oogreflex, geen hartslag op te merken, niks. Schrok me rot, het was ook totaal onverwacht, ze deden het zo goed.

Het kleine manneke apart gelegd en de kleinsten gaan flessen. Je blijft er toch op kijken en op een gegeven moment meende ik beweging te zien. Weer oogreflex geprobeerd en jaaaaaaaaaa, reactie. Ik hem met een kruikje in een skippertje gelegd en toen begon het. En maar kreunen, keihard, ik werd er helemaal akelig van. Toen ik hem optilde verkrampte hij helemaal en het geluid dat hij maakte ging door merg en been. Meteen de dierenkliniek gebeld, het was 's ochtends half acht. De dierenarts waar de kruimeltjes normaal kwamen had die dag geen praktijk en ik kreeg een andere DA aan de telefoon.

Die begon te mutsen over kattenziekte en we mochten niet naar de praktijk komen, er zou iemand aan huis komen, voor half elf. Ik duidelijk proberen te maken dat het GEEN kattenziekte was, maar ik kwam er stomweg niet doorheen. En die kleine maar kreunen.

Wachten duurt lang zo, heel lang. Die dag zou er ook kittenbezoek komen. Mensen hadden interesse in twee kittens, daar stond mijn hoofd niet echt naar. De kleine leek wat rustiger te worden. Elf uur, niemand, ik weer gebeld. Ja, druk blablabla, hier was ik niet blij mee. Ik terug naar 't Kruimelhuis, komt dat kleine monster op me aflopen, 'Ik ziek? Ben je gek, ik heb honger'.

Het kittenbezoek arriveerde en even later de Dierenarts. Deze kon er ook niks meer van bakken, bij onderzoek bleek alles in orde. Nu ze er toch was beide nesten en Pompidou nagekeken. Het kittenbezoek wilde graag Lazarus en Job hebben als ze weg mochten. Lazarus heeft nooit problemen meer gegeven.