In maart vorig jaar kwamen er vier verpieterde, verregende, konijnen in een klein hokje in het asiel binnen, waarvan een hele grote, allemaal voedsters. Nu maak je niet twee keer dezelfde fout, een konijn hoort niet alleen te wonen, dus twee ervan mochten mee. Doodsbange konijnen, B(ang)1 en B(ang)2 gedoopt, vooral de grote was erg schrikachtig.
En ja hoor, na een paar dagen verwondde de kleine de grootste tot bloedens toe. Ik word hier tamelijk zenuwachtig van. Nu deed het in het asiel zich voor dat we een lief apart grijs konijn plaatsten wat er al heel lang zat. Twee dagen later kregen we het teruggebracht met grote gaten in haar lijf, een dierenarts kost immers geld, dus bracht men het terug naar het asiel. Wij ermee weg, 45 nietjes en de wond was niet helemaal vers meer, dus op ene kant van haar lijf vormde zich ook nog een abces. Inmiddels werd de situatie thuis onder de konijnen er niet beter op. Ik besloot B2 terug te brengen en die gewonde uit het asiel mee te nemen, wat eigenlijk tamelijk goed uitpakte. Gelukkig was B2 weer snel geplaatst, het was niet leuk om haar weer in een hok achter te laten.
Die leuke kleine maakt constant kletsende geluidjes, dus werd ze Babbel gedoopt, B1 was ondertussen Bep geworden. In mei zijn allebei de voedsters gecastreerd. Bep bleef echter heel schrikachtig, mij was al wel eens opgevallen dat haar ene oog er raar uitzag, maar echt goed bekijken liet ze zich niet. Ze kwam wat meer buiten en leek er toch lol in te krijgen. Tot begin augustus, Bep kwam niet meer uit het hok, at minder en was suffig, niet echt iets duidelijks. Die zaterdagavond zag haar oor er raar uit, korsterig, bloederig en heel warm.
Afgepoetst, niks te vinden. Zondagmorgen de d'kliniek gebeld, overlegd en die dachten dat het wel een dagje wachten kon. Ik 's middags dus niet meer, aangedrongen en ik kon komen. Diep in het oor zat het vol maden, blèh, zo vies, dus, gespoeld, zalf en een prik. Maandag weer terug. Dode maden eruit gespoeld, een week onder de antibiotica en zalf. Ze bleek ook aan een oogje blind, vandaar het schrikachtige. Bep bleek een stuk opgeknapt en was veel levendiger geworden.
Babbel mocht niet in het hok, het liep tegen de winter, dus er moest een oplossing worden gezocht. Gelukkig is m'n wederhelft handig, dus die heeft een tweekonijnshok gemaakt. Ieder een eigen slaapkamertje met een gezamenlijke ingang. Prompt gingen ze natuurlijk wel samen in een hok slapen. Eind september diende het volgende probleempje zich aan. Babbel had schurft, er schijnt een mijt in het stro te kunnen zitten die dit veroorzaakt. Na 2 injecties was ook dit achter de rug.
Eind november werd Babbel stil en ik hoorde haar snotteren, gelukkig hield Bep haar warm. Babbel moest voor de zoveelste keer mee naar de dierenarts en kreeg een kuur voorgeschreven. Dit werkte goed en ze leek snel op te knappen. Toen ontdekten we dat haar ogen ook meededen, weer op controle en haar ogen werden gespoeld, dit moest een aantal dagen achter elkaar, ze is toen opgenomen voor een dag of vijf. Eenmaal thuis moesten we een tijdje doorgaan met antibiotica. Ze begon weer te snotteren, weer terug en deze keer kreeg ze een ander geneesmiddel mee wat we haar drie weken moesten geven. Hoe kouder het buiten werd, hoe sneller Babbel op leek te knappen.
De konijnen worden steeds vrolijker, vooral Babbel komt al vaak op mensen toehollen. 's Ochtends zitten ze al te wachten op hun droge bruine boterham, hun winterwortel, droogvoer en in het weekend selderijstengels. Ook beschuit, dan wel de meergranenvariant gaat er in als koek.
We zuchten wel eens dat er bij ons geen zegen rust op de konijnen. Och, ze kunnen er zelf ook niks aan doen en het zo gezellig een paar graafmachines in de tuin rond te hebben lopen.