Toen we 1 december 1987 Boef in lieten slapen bij de dierenarts, zei hij heel voorzichtig, misschien niet de juiste tijd, maar we hebben hier een vondelingetje zitten van een maand of drie, als je intresse hebt, houd ik haar wel even voor je vast. Laat van de week maar wat horen. Ze moet wel 14 dagen blijven, ze wordt geënt en de eigenaar kan nog komen. 't Was wel erg leeg thuis, dus een paar dagen later toch maar gaan kijken. Ex zei al, als het maar geen zwart met witte is, die vind ik niet zo mooi. En ja hoor, een pittig klein zwart dametje, met witte voetjes en handschoentjes, een mooi wit jabot, een scheef wit snorretje en een wybertje op de neus. Ze stond te stampenstampen in haar hok en ik was meteen verkocht. Ik moest tot de achtste december wachten. Wat was Bas blij met zijn nieuwe 'vrouwtje'.

Bompie, Bas en Betje gingen goed samen. Vanwege de eerdere ervaringen met de poezenpil is Betje al vrij jong gecastreerd.

Beide poezen bleken niet al te makkelijk. Als ze iets moesten, pillen of ontvlooien, hadden ze een houding van 'de aanval is de beste verdediging'. Bij de Dierenarts liet ze zich ook meestal niet van haar beste kant zien. Vooral als de assistentes meenden haar te moeten fixeren voor een enting, kon je het wel schudden. De DA lostte dit beter op. Betje bij haar nekvel boven z'n hoofd gehouden, met de andere arm de enting erin, dit werkte prima. Ze liet zich wel onderzoeken enzo, maar NIET met twee handen vasthouden.

Betje was apathisch, futloos en at minder dan anders. Bezoekje aan de Dierenarts er aan gewaagd. Vermoedelijk gewrichtsontsteking. Ze is altijd wat reumatisch gebleven. Maandag de 15e was ze al een stuk beter.