Had een van m'n collega's een zwart katertje opgehaald. Toen ik 'm zag was er de befaamde KLIK. Hij was prachtig, fluweelzwart met een mooie ronde bouw.

Haalde ik Bobje op, het is atijd echt MIJN kat geweest. Totaal niet schuw naar mij toe, naar andere mensen wel. Hij was ronduit geweldig bij andere dieren.

Dat bleek wel toen Charlie een tijdje logeerde. Geweldig hoe je die twee samen 'me and my shadow' zag spelen. En toen hij in oktober Bram wegwijs maakte in huis. Later in november verwelkomde hij Okkie heel spontaan.

Werd het helemaal leuk. Dootje arriveerde, de kleine bleef en al snel waren ze dolverliefd op elkaar.

Zo ging het voort. Bob accepteerde alles wat maar binnenkwam, dikwijls niet begrijpende dat ze hem niet allemaal even leuk vonden, De kittens wel, maar bijvoorbeeld Reus, moest niet veel van 'm hebben.

Als de kruimels nog heel klein waren, was hij reuzevoorzichtig. Naarmate ze groter werden, zag je hem soms 'dwergwerpen' met het kleine spul.

Eén keer was Bob hem gepeerd. Hoe het heeftkunnen gebeuren zijn we nooit achter gekomen, wew waren hem kwijt, alles afgezocht. Hij antwoordde altijd wel als je riep en op een gegeeven moment hoorde ik zijn iele miauw, een echte miauw is er bij hem nooit uitgekomen. Ik kreeg hem echt niet te pakken. Terug naar huis, poort open gezet, kattenluikje op stand niet terug naar buiten gezet en he he, na een half uurtje was hij er gelukkig weer.

Vaak is Bob, buiten de entingen, niet bij de DA geweest. Kan me twee keer voor de geest halen.

Een keer dat hij kortademig en benauwd was en dat ik vreedse voor FIP, dit bleek gelukkig niet het geval. Hij had astma, ook niet leuk voor Bob, maar met de juiste middelen, als ik me goed herrinner, Ventipulmil, ging het al snel goed. Af en toe kreeg hij de verschijnselen een beetje terug, niet vaak.

Een andere keer had hij vreselijk buikpijn. Duidelijk te zien bij een dier. Ik was bang dat hij een plastic sliertje had ingeslikt toen ik hem betrapte een aantal sliertjes weggehaald te hebben. Foto's gemaakt, hij bleek erg verstopt te zitten. Heefet best even geduurd eer zijn ontlasting weer normaal werd.

Bob achterlaten was moelijk, het was echt mijn kat en het klikte niet echt tussen hem en ex. Er is nog even sprake van geweest dat Bob naar een vriendin zou gaan, die ook een druk kattenhuishouden heeft. Toch kwamen we overheen dat Bob gewoon in z'n oude omgeving bleef.

Ik denk weleens dat ik hier niet goed aan gedaan heb. Toen eerst Lowie en later Bas verdween en Betje natuurlijk door haar leeftijd steeds rustiger werd het te stil om hem heen. Dit was niks voor Bob. Op een gegeven moment hoorde ik uit de wandelgangen dat er nog maar één poes was. Natuurlijk meteen geïnformeerd, Bob was ingeslapen wegens onzindelijkheid. Ergens kan ik het wel begrijpen, andere kant van het verhaal, bij ziekte hoorde ik ook altijd wat en misschien was er een andere oplossing mogelijk geweest, maar dit is natuurlijk achteraf gepraat.

Ook jij, dag lieve Bob, bedankt voor de zachtheid waarmee je de kittens, de andere dieren en mij altijd behandeld hebt.