Ze werd gevonden in 1987, met kittens in een park. Het gezin kwam in het asiel terecht waar de poes toch tamelijk snel een nieuw baas kreeg, haar geschatte leeftijd was een jaar of acht, zij werd Jochem gedoopt. Alles ging tamelijk goed, haar leven kabbelde voort, tot haar baasje ging samenwonen en ze er een zwarte katervriend bijkreeg. 't Was eventjes wennen, maar al snel kreeg ze er vrede mee. In de vakanties logeerden die twee altijd in hetzelfde pension, waar ze het prima naar hun zin hadden. Jochem werd ouder, ze ging wat meer verharen en af en toe kotste ze in huis en had ze wat diarree. De baasjes gingen verhuizen, alles mooi en nieuw. De katten ophalen uit het pension werd elke keer vooruitgeschoven. Op dat moment, ze zat er inmiddels drie maanden, had ik de eer kennis met haar te maken, ze was toen 16 jaar.

Ik ging onze katten ophalen uit het pension na een verbouwing en het eerste waar mijn oog op viel was een dikke kat die bestond uit drie ballen achter elkaar, een bol koppie, een voetbal als lijf en een staartje wat opgerold als een knotje eraan zat. 't Meest opvallende aan haar was haar hitlersnorretje. Ze lag op een vensterbank in 't zonnetje, keek me aan, knipte een oogje en zoals weleens meer gebeurt, voelde ik KLIK.

Natuurlijk kwam haar geschiedenis ter sprake. Toen ik hoorde dat ze waarschijnlijk niet opgehaald zou worden, stelde ik voor om haar dan eventueel mee te nemen, onze oudste was pas overleden, en ik dacht dat ze wel in de groep zou passen, ze kende de andere 5 toch al en het leek goed te gaan. Haar zwarte katervriendje mocht wel naar huis, wel in de garage gaan wonen als ik het goed onthouden heb, want hij mocht eens iets vies maken.....

Zo kwam Dikke bij ons, in haar dictatoriale buien al snel Idi of Dolfie genoemd. Al gauw hadden we in de gaten welke voeding ze wel en niet verdroeg. Van diarree en braken is niet lang iets te merken geweest. Ze had zulke grappige gewoontes. Springen kon ze niet, als ze naar de buitenren wilde, ging ze voor de aanrecht staan, keek omhoog en zei heel gebiedend è en wanneer ze niet snel genoeg reactie kreeg wandelde ze beledigd weg, ze liep echt heel parmantig en vrouwelijk, zwaaiend met de heupen. Ook als ze iets lekkers wilde, of aangehaald wilde worden volgde hetzelfde ritueel. Wanneer ze honger had of zin in een lekker hapje begon ze alvast al met de kaken te malen, smakte bij het idee aan wat lekkers. In het begin ging het prima tussen de katten. Na een maandje of zo begonnen (zoals gewoonlijk) de problemen.

Ik vroeg me af hoe het kwam dat ze vaak helemaal onder de poep en de plas zat als ik thuiskwam. Dan volgde natuurlijk elke keer een bad. Op een gegeven moment betrapte ik haar toen ze op een duidelijke manier de oudste kater aan het uitlokken was, alleen door hem aan te kijken. Ze bleef zo lang bezig tot hij het beu werd en haar probeerde te meppen en ze gewoon leegliep. De situatie werd er voor iedereen niet prettiger op, maar, vind eens een ander baasje voor een oude dame van 16! Tot op een gegeven moment een collega van mij op zichzelf zou gaan wonen, samen met haar Flatcoated, die zoals een rechtgeaarde hond van dat ras gelukkig zwart was. Dikke kon alleen met zwarte dieren overweg, misschien door haar zwarte katervriendje, ook bij ons kon ze met de zwarte kater wel overweg. M'n collega wilde dan graag proberen of Dikke het bij haar wel naar haar zin zou hebben, of ze katten zelf heel leuk vond wist ze eigenlijk niet en een kat van 17 heb je waarschijnlijk niet heel lang, dachten we toen.

Na 1 jaar en vijf maanden is Dikke verhuisd naar de Flatcoated Ashley. Het vreemde is dat ze na drie dagen al dikke maatjes waren, Dikke werd wel de baas natuurlijk. Ze trof een baasje die er geen problemen mee had naar è te luisteren. è Eten, è balkondeur open, è balkondeur dicht, è op schoot, è en weer wat anders. Aan de andere kant was ze de liefste kat van de wereld voor mensen, nooit heeft ze gekrabt of gebeten. Ze vormden met zijn drietjes een hechte familie, en als haar baasje eens een paar dagen met vakantie ging, kwam er een oppas in huis.

Vier jaar is in Dikkes leven alles van een leien dakje gegaan, ze hadden het samen goed. Een maand of 8 geleden heb ik haar voor de laatste keer in levende lijve gezien, iets magerder, maar voor de rest onveranderd. Ik werd keurig op de hoogte gehouden van de stand van zaken betreffende haar gezondheid en haar streken. Vorig jaar verloor ze haar vriendin Ashley, veel te jong, nog maar zeven jaar. Dikke begon toch magerder te worden, wat wil je als je aan je 21e jaar bezig bent. Ook vergat ze weleens naar de kattenbak te gaan, lastig, maar voor de baas niet onoverkomelijk, die ruimde het met liefde op.

November 2000 kreeg ze een nieuwe vriendin, Djoura, een (natuurlijk) zwart puppie, waar ze al snel aan gewend was. Begin dit jaar raakte ze een beetje aan de sukkel, werd mager, at niet echt meer met plezier en zocht constant de verwarming op, ook een hele korte aanval van niesziekte had ze nog.

14 Januari had ze een kleine attack leek het wel, ze was eventjes van de wereld, maar knapte toch weer een beetje op.

De nacht van 23 januari kreeg ze weer zoiets, haar baasje werd wakker, Dikkie heeft nog keihard gespind en gekneed met de pootjes en toen is ze gestorven. 24 Januari hebben we haar naar het crematorium gebracht, ik vond het toch fijn om mee te gaan, een heel klein beetje was het toch ook mijn kat. Het was geen Dikkie meer, het was een hele kleine iele Oude Dame geworden, zo teer om te zien, haar voetjes gevouwen, haar magere koppie, nu zonder de dikke wangetjes, haar bontjasje strak gespannen over de botjes. Ze woog bijna niets meer, haar baasje zei.........het is goed zo........en legde haar zelf in de oven.

Weer een leeg plekje, het was een unieke Oude Dame.