Als rechtgeaard asielmedewerker staat het zo dom als je bang bent van alles wat anders is dan katten en honden. Men moet ergens beginnen, dus, eerst maar leren wennen aan konijnen. Het thuisfront overgehaald tot uitbreiding van de veestapel, er moest natuurlijk een hok ontworpen en getimmerd worden. En na een gedegen voorbereiding was het zover, ik kon een konijn meenemen. Een collega, die verstand heeft van konijnen, zou een lieve voor me uitzoeken. Oké, een kleine witte die wel klein zou blijven, met grappige grote oren en rode oogjes.

Broer Konijn (alle namen van de blijvende dieren hier beginnen met een B) heeft een klein uurtje in z'n hok doorgebracht, dieren achter gaas is altijd moeilijk aan te zien, dus het deurtje open, opstapje gemaakt en Ko kon de rest van de tuin verkennen en met de hond kennismaken. Drie dagen later kon hij niet meer eten en was depressief, geen idee waardoor, het viel op dat hij dit wel wilde, elke keer op 't laatste moment weer terugtrok. D'arts, hele bek ontstoken, op de medicijnen, verpakt in wortelpap, weekje later was hij beter.

Een aantal weken later viel me op dat Ko toch wel erg snel groeide en tegen die tijd dat hij volwassen werd, was hij even groot als de hond en woog 7 kg. Als ik maar buiten durfde te komen begon hij te grommen en hing hij in mijn benen. Links en rechts advies gevraagd, dan maar laten castreren.

Ko bleek een dijk van een konijn, speelde met de hond, met kittens, was dol op mensen en had snel zijn dagelijkse rituelen ontwikkeld. 's Morgens zat hij op z'n tegel te wachten op z'n wortel en boterham, 's avonds, als de boel op slot werd gedaan, zat hij te wachten op z'n nachtsnack. Tussendoor hield hij zich bezig met graaf- en sloopwerkzaamheden. Op een gegeven moment zakte mijn wederhelft door de stoep, wat een gangen kunnen die beesten maken. Gaas in de grond gedaan, alles weer netjes, en een dag later lag het gaas ernaast.

Wij zo verstandig de tuin de tuin te laten en Ko het onderhoud toe te vertrouwen. Af en toe een stukje nieuwe grasmat, planten vernieuwen hadden we ook al snel opgegeven. Z'n favoriete hapje was geraniums. Als ik met de fiets wegmoest, was het geen uitzondering als hij de straat op probeerde te glippen, wat hem een keer lukte en ik voor gek achter een konijn aan rende. Toen er een keertje verbouwd werd in een zomer, was hij er al snel achter dat de metselaars fruit bij hadden en ging gezellig mee zitten eten, mits ze goldens bij hadden en geen grannies, die bliefde hij niet.

Ko kreeg een vies oog, men wist niet waardoor, na een paar weken werd hij opgenomen om rö foto's te maken. 't Was hun eigen schuld dat hij de hele tijd flink voor kabaal zorgde, een blikken trommel was er niks bij, wat een herrie geeft een stampend konijn in een traliehok, hadden ze 'm maar niet zo lang moeten laten wachten. Niks te zien op de foto's er had een probleem met een tand kunnen zijn, was niet zo. Oorzaak onbekend. Het tranende oog bleef.

Half jaar later, eten niet meer op, ineens een Ko met een scheef hoofd, naar de D'arts, binnenoorontsteking, zag er niet al te best uit. Klein kansje, paardenmiddel mee, en een berg tips om 'm aan het eten te krijgen. Het kleine r*tkonijn van de buren was 12 geworden, dus ik vond Ko nog jong. Ik zag dat er .. Euthanasie? .. in de computer werd gezet.

Een twee weken later was hij helemaal opgeknapt en begon weer dikker te worden, 't scheve hoofd werd ook minder. Ik kwam op het goeie idee gezelschap voor hem te zoeken, konijnen zijn immers kuddediertjes was mij al verschillende keren onder de neus gewreven, 't hondje was er inmiddels ook niet meer, dus wel erg stil voor hem.

Zo kwam Bulletje bij hem te wonen. Arme Ko had geen rust meer, ze vochten niet, maar die kleine ramp zat de hele dag boven op de grote. Mij werd dus door de d'arts zeer dringend verzocht die twee uit elkaar te houden. We hebben maar één tuintje, een hok was geen optie, Bulletje mocht bij een collega in een konijnenberg gaan wonen, probleem, allemaal voedsters! Dus Bul is ook onder 't mes geweest en zit nu nog steeds heerlijk tussen een harem.

Een paar maanden is 't Ko nog goed gegaan, toen werd hij trager en stopte weer met eten. D'arts kon hem nog een keertje een oppepper geven maar maakte me duidelijk dat dit niet heel lang meer kon duren. 6 Weken later op een warme dag zag ik hem 's morgens raar liggen, probeerde op te staan, ging niet. Eens goed gekeken, gatver, maden. Met spoed weer richting kliniek, andere d'arts wilde nog e.e.a. proberen, dit wilde ik niet.