Er probeerde een poesje zich te verstoppen in haar hok in de kattenquaraintaine. Keek in die schele oogjes, verkocht! Dat werd een probleem. Er was de afspraak dat ik geen dieren vanuit het asiel mee naar huis zou nemen. Dit kon ik echt niet laten. De kleine was zo zwak, ze kon niet staan en men kon er de vinger niet op leggen wat ze nu eigenlijk mankeerde. De herkomst was onbekend, ze was gevonden. Het zat indertijd mudvol, ze maakte geen kans.

Sleepte ik haar mee naar huis, ze werd Bowie gedoopt, van al de blijvende dieren begonnen de namen met een B. Al snel werd het Lowie. Ze kreeg de logeerkamer. Ze kende niets, nietlopen, niet spelen en ga zo maar door. Eten en drinken durfde ze bijna niet, van haar eerste levensmaanden kan ik echt niks maken.

De eerste dagen deed ze niets anders dan heel tevreden slapen en af en toe een hapje eten. Blikvoeding of gekookte vis pakte ze echt niet. Een boterham met leverpastei of een blikje dreamcat en Felex brokjes gingen er wel in. Het was, en dat is ze altijd gebleven, een verschirkkelijke koukleum. In de zomer zag je haar buiten in de ren op een plankje in de bloeiende zon zitten, of op h aar rug op het dakje liggen. De winter bracht ze door in een doosje op de verwarmig.

De dierenarts kon niks bijzonders ontdekken, wij hadden het idee dat ze altijd opgesloten had gezeten en toen onsnapt of buiten gezet, ze was alleen broodmager, maar verder in goeie conditie.

Omdat ze zo mager was en nog geen tekeken van krolsheid had vertoond, was Lowie nog steeds niet gesteriliseerd. Ik vond haar in een paar dagen vermagerd, lusteloos en veel drinken. Bij honden ken ik de tekenen van een baarmoederontsteking, toen ik wat vieze uitvloeïng zag, meteen de kliniek gebeld, natuurlijk op zondag. Daar was men met de verhuis naar de nieuwe kliniek bezig, toen ik echter aangaf wat ik dacht, kon Lowie meteen terecht. Gelukkig, ze moest meteen aan het infuus en zou de volgende ochtend als eerste patiëntje (meen ik) geopereerd worden.

Het was echt kantje boord, gelukkig verliep de operatie goed.

Alles was goed en we mochten haar ophalen. Dik is ze nooit geweest, maar toen was het echt een zak botjes. Ze was reuzetevreden op de logeerkamer, op bed en in het warme zonnetje achter de ramen. Ze probeerde even weg te kruipen, maar dit was al snel over. Al snel was het dametje helemaal opgeknapt!

Lowie was geen moeilijk dier. Alleen tussen Betje en haar heeft het nooit geboterd.

Ook zij heeft nooit veel medische problemen ondervonden. Wat wel opvallend was, Lowie lustte geen blikvlees en at altijd brok. Op een gegeven moment ging ze steeds meer binnenplassen. Ik dacht eigenlijk aan een gedragsprobleem omdat Betje haar nogal eens achter de vodden zat. Tot ik een oud plasje op het zeil op ging ruimen en duidelijk gruis zag. Urine na laten kijken en ja hoor. Ze is op een andere voeding gezet en toen was het over.

Hoorde ik van ex dat Lowie bloed gebraakt had, Moet spoed, natuurlijk op zondag, hij met naar de dierenkliniek. De diestdoende DA vond dat Lowie verstopt zat, maar had nog nooit gehoord dat er dan bloed werd gebraakt. Temperatuur en hartslag waren goed, vond ze wel mager. Heeft een laxeermiddel gehad en ulcogant (om de maag tot rust te brengen) meegekregen, Oplossen en met een spuitje in de bek geven). Volgende dag terug.

Ging Lowie onder het mes. Tijdens de operatie bleek een stuk dunne darm bleek afgestorven te zijn. Hier hebben ze ongeveer een meter van, waarvan 15 vm verdijderd werd. Ze moest drie dagen blijven tot de darmen weer op gang waren gekomen.

Het ging redelijk met Lowie. Had geen koorts en kreeg die dag iets te eten. Kreeg volgend berichtje:

Ik heb haar gisteravond nog gezien, en ze zag er vrolijk uit. Ze had brokjes en blik gegeten en zat zich vrolijk te wassen en aan het verband te plukken waar het infuus gezeten had. De assistente zei, als je in de buurt komt laat ze zich horen. Michiel belde vanmorgen dat het heel goed ging, geen koorts en ook nog niet gehad. Als ze ontlasting heeft gehad mag ze morgen naar huis.

Lowie deed het beter dan ze maanden had gedaan. Het leek wel of ze meer at dan van te voren en dikker werd. Zou best kunnen dat die darm al veel langer een probleem was geweest. Na de operatie had ex ook nog niet gezien dat ze had overgeven, wat voordien toch enige malen per week voor kwam. Achteraf gezien deed ze dit altijd gemakkelijk, we hadden het al eens aangegeven, er was echter nooit iets uitgekomen.

Nadat het bijna een jaar heel goed was gegaan, kreeg ze een vreemde aanval. Ex vertelde dat het net was of ze een paar uur buikpijn had. Later begon ze ineens te krijsen en ze tolde gewoon rond, dit duurde een halve minuut. Gedurende een minuut of tien was ze wat versuft. Even later zat ze brokjes te eten of er niks aan de hand was.

Natuurlijk weer op zondag. Ze at wel, ging niet op de bak en lag plat op haar buik, dus ex weer op weg naar de kliniek.

500 meter voor de kliniek hoorde hij een raar geluid en is weer gestopt. Op dat moment had ze weer een soort epileptische aanval. Volgens de DA kon de oorzaak van alles zijn, maar ze had geen normale pupilreactie. Hij dacht dat er iets in haar hoofd niet goed zat. Ze gingen haar in de gaten houden en een aantal onderzoekjes doen. Haar blaas en darmen voelden normaal aan.