Die middag haalde ik Bliepie, oftwel Omapoes op in het asiel.

20 September was ze doodziek als zwerver in het asiel binnengebracht. Er was tot inslapen besloten, soms lopen de zaken met een reden, men was het gelukkig vergeten. De oude dame zette door warmte, voeding en een bakje water een herstelspurt in. Ik viel meteen voor haar, ze kreeg een terugval, flink de nies, ze bleef me echter trekken, dus ik besloot haar toch mee te nemen, dan maar een tijdje in een aparte kamer.

Bij een checkup bij onze eigen DA bleek ze kerngezond, op een infectie van de voorste luchtwegen, ontstoken ogen, vlooien en vieze oren na. De prognose was niet slecht. Al werd ze echt wel ouder geschat, ze kun misschien best nog wat jaartjes mee.

Bas en Betje vonden haar in het begin wat eng, Lowie heeft nooit moeite met Oma gehad. Het was gewoon een lieve, rustige huisgenoot, die nog best wilde spelen. Dat bleek wel toen eerst Bollegijs en later Do bij ons bleven wonen.

Al was ze al wat ouder, ik heb haar wel laten castreren. De dierenarts vertelde dat ze tijdens het hechten vreemd reageerde op het hechtmateriaal. Later thuis zette dit zich door en kreeg ze een vreemde langwerpige vochtbobbel op haar buik. Dit is toch weer goedgekomen.

Nadat Bollegijs in 1993 wegens FIP was ingeslapen bleef ik extra allert voor de verschijnselen. Of Oma nu besmet was door Bollegijs of andersom...... Geen idee. Jonge katten en oudere zouden extra vatbaar zijn. Miisschien is het dan geen toeval dat bij ons de jongste en de oudste het ontwikkelden.

Ze was wat stiller, ik vond haar kortademig en toen ik haar buik tussen beide handen hield en met de vingers ertegen tikte, voelde ik het vocht klotsen, helaas, ik had gelijk.