Reus, de eerste logé in het nieuwe Kruimelhuis.

Klik op een foto om door het album te bladeren.

In oktober 1995 kwam deze stoere kater als zwerver het asiel binnen. Hij was gecastreerd, een jaar of 8, groot en zwaar, toch wel een kilo of acht.

09-11-1995

Toen hij door de nies stopte met eten, waren we bang voor leververvetting. Het nieuwe Kruimelhuis was net klaar, het kittenseizoen was voorbij, dus ik besloot Reus met medicatie en al mee te nemen.

20-11-1995

Het verbeterde niet snel genoeg naar m'n zin, toch maar een bezoek gebracht aan de dierenartsenpraktijk waar ik altijd met de kruimeltjes kwam, helaas was m'n eigen dierenarts er niet. Reus kreeg een injectie dexadresson, Baytril 50 mg en rhinigenta neusdruppels mee. Natuurlijk ook de nodige blikjes A/D om te dwangvoeren met een voorraad monojects.

23-11-1995

Hij reageerde niet goed genoeg op de Baytril vond ik, weer een afspraak gemaakt, deze keer was de DA er zelf wel, Reus kreeg weer een injectie met Dexa en i.p.v. Baytril, Rulidesuspensie mee.

24-11-1995

Stonden we weer bij de DA, hij had een verstopte blaas, gespoeld en SD dieet mee. Ik moest Reus wel aan het eten zien te krijgen, hij mocht wel met allerlei hapjes verleid worden iets te eten, wat chips of zo, als het maar geen vleesproducten waren

28-11-1995

Vanaf die dag at Reus normaal, de nies was helemaal over.

23-12-1995

Een asielcollega van me was helemaal dol op Reus, dus hij verhuisde naar haar. Helaas werkte dit niet, de ander kat en hij hadden meteen gruwelijk de pest aan elkaar en haar man kon er niet tegen, Reus was ook niet de makkelijkste, als hem iets niet zinde kwam hij als een rasechte tijger uit de bus. De dag na Kerst arriveerde Reus terug in 't Kruimelhuis.

08-01-1996

Urine weggebracht om af te draaien, gruis was bijna weg.

11-01-1996

Sinds hij terug was gekomen, woonde Reus gewoon in huis. Die avond waren we bij de DA geweest voor zijn enting. Twee uur later tolde hij door de kamer van de pijn, ik werd er gewoon bang van. Even later was hij weer rustig. Ik vond een kristal onder zijn staart, meteen weer de kliniek gebeld.

12-01-1996

Reus werd opgenomen in de kliniek om urine op te vangen, dit lukte niet. Hij vertoonde geen tekenen meer van persen door gruis, dus de volgende dag mocht hij weer naar huis, met de afspraak dat we toch nog een keer urine na zouden kijken.

03-02-1996

Gelukt om urine op te vangen, in het sediment waren praktisch geen krostallen meer zichtbaar.

11-02-1996

Reus ging op proef mee naar een familie met twee kleine kinderen. Twee dagen later was hij weer terug, hij bleef bang zeiden ze, ahum.

16-03-1996

Reus koos zelf z'n nieuwe baasjes. Regelmatig kwamen er mensen bij hem kijken. In de meeste gevallen verstrakte hij als men hem aan probeerde te halen en ging de voorpoot omhoog. Het was te begrijpen dat men er snel bang van was, het was geen grote kat ook. Twee jonge mensen mochten hem meteen aanhalen. Ze zochten wel een echte binnenkat want ze woonden op een flat. Ik dacht dat dit geen problemen zou geven, hij had immers al die maanden niet aangegeven naar buiten te willen. Op proef mee was geen optie, het moest gewoon hun kat worden. Dus Reus ging mee.

11-04-1996

Reus deed het prima. Omdat hij te dik was om op de smalle vensterbank te zitten, hadden ze een speciaal plankje gemaakt waarop hij kon gaan zitten om naarbuiten te kijken. Elke dag ging de TV aan om telekids te kijken. Een minpuntje, Reus had wat af moeten vallen, maar inmiddels woog hij tien kilo.

27-10-1997

Slecht nieuws, Reus was niet meer. Hij had tumoren aan de lever. Leukose?